- Szczegóły
- x. Andrzej
- Kategoria: Katechezy
- Odsłony: 376
- Prawda wiary o wszechmocy Boga oraz Jego Opatrzności wywołuje w nas mieszane uczucia. Z jednej strony wierzymy w nią i cieszymy się, że jest Ktoś potężniejszy od nas, kto czuwa nad biegiem ludzkich dziejów. Daje nam to ogromne poczucie bezpieczeństwa w życiu. Z drugiej jednak strony, gdy słyszymy o wybuchach wulkanów, trzęsieniach ziemi, powodziach lub innych kataklizmach, albo gdy nas samych dotykają nieszczęścia, rodzą się w nas wątpliwości. Odnosimy nierzadko wrażenie, może nawet nieświadome, jakby Pan Bóg nie do końca miał władzę nad wszystkim.
- To doświadczenie podzielają autorzy Katechizmu Kościoła Katolickiego, pisząc: „Wiara w Boga wszechmogącego może być wystawiona na próbę przez doświadczenie zła i cierpienia. Niekiedy Bóg może wydawać się nieobecny i niezdolny do przeciwstawienia się złu” (KKK 272). Ten sam Katechizm zachęca nas jednocześnie, abyśmy uwierzyli, że „wszechmoc Boża jest powszechna, ponieważ Bóg wszystko stworzył, wszystkim rządzi i wszystko może; jest miłująca, ponieważ Bóg jest naszym Ojcem; jest tajemnicza, ponieważ tylko wiara może ją uznać, gdy «w słabości się doskonali» (2 Kor 12,9)” (KKK 268).
- Szczegóły
- x. Andrzej
- Kategoria: Katechezy
- Odsłony: 261
- Zapewne niektórzy z nas zostali kiedyś w życiu okłamani. Czuliśmy się wtedy nieswojo, zastanawiając się, dlaczego ktoś nie powiedział nam prawdy, lub wręcz celowo wprowadził nas w błąd. Niewykluczone, że posądzaliśmy wtedy kogoś, kto nas okłamał, o to, że nie darzy nas sympatią albo że brakuje mu miłości bliźniego.
- Takie sytuacje w relacjach międzyludzkich wcale nie są rzadkie. By osiągnąć swoje egoistyczne cele, ludzie często posługują się kłamstwem. Okłamując drugą osobę, traktują ją instrumentalnie – jako środek do zdobycia celu, lub nawet wrogo – jako przeszkodę, którą należy ominąć. Zupełnie inaczej rzecz ma się w relacjach między człowiekiem a Bogiem. Katechizm Kościoła Katolickiego naucza, że „Bóg jest samą Prawdą, Jego słowa nie mogą mylić” (KKK 215). Właśnie dlatego człowiek może z całkowitym zaufaniem powierzyć się Bogu i może mieć pewność, że się na Nim nie zawiedzie. Prawda Boga to nie tylko Jego mądrość, przejawiająca się w stworzeniu i kierowaniu światem (por. KKK 216), lecz także to wszystko, co Bóg objawił człowiekowi o sobie samym. Jednocześnie uzdolnił On człowieka, by przy pomocy swego rozumu mógł poznać i zrozumieć to Objawienie (por. KKK 217).
- Szczegóły
- x. Andrzej
- Kategoria: Katechezy
- Odsłony: 239
- W wierszu „Zdziwienie” ks. Jan Twardowski napisał z charakterystycznym dla siebie uśmiechem: „Dziwią się kuropatwy co chodzą parami / (…) lipcowe gwiazdozbiory Rak i Lew na niebie / (…) dziwi się księżyc sam na sam ze sobą / że Bóg jest jeden / i nigdy samotny”. To proste zdanie „Bóg jest jeden i nigdy samotny” dobrze oddaje rdzeń chrześcijańskiej wiary w jedyność Boga, będącego zarazem Trójcą Przenajświętszą. W tej katechezie chcemy przypomnieć i uświadomić sobie, czego Kościół naucza na temat tej pierwszej prawdy.
- Słowa „Wierzę w jednego Boga”, jak dobrze pamiętamy, otwierają symbol wiary, który odmawiamy podczas niedzielnej Mszy Świętej. Wyznanie: „jest jeden Bóg” stanowi zatem pierwszą i główną prawdę wiary chrześcijańskiej (por. KKK 200). Podobnie jak żydzi i muzułmanie, chrześcijanie są monoteistami (od greckich słów monos – jeden i Theos – Bóg). Monoteizm od początku charakteryzował naród wybrany, któremu Bóg objawił się właśnie jako jedyny: „Słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym Bogiem — Panem jedynym. Będziesz miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił” (Pwt 6,4-5). Także Dekalog naucza już w pierwszym przykazaniu: „Nie będziesz miał cudzych bogów przede Mną!” (Wj 20,3). U początku wiary monoteistycznej stoi zatem zdecydowane odrzucenie przez Stary Testament pogańskiego wielobóstwa, czyli politeizmu. Jezus Chrystus potwierdził tę wiarę w przykazaniu miłowania Boga „z całego serca, z całej duszy, ze wszystkich myśli i ze wszystkich sił” (Mk 12,30; por. KKK 201-202).
- Szczegóły
- x. Andrzej
- Kategoria: Katechezy
- Odsłony: 312
- Credo w znaczeniu przenośnym oznacza ogół wyznawanych przez kogoś poglądów, przekonań. W katolicyzmie Credo (łac. credo – wierzę) jest zbiorem podstawowych prawd wiary, których wyznanie od najdawniejszych czasów świadczyło o przynależności do Kościoła.
- Od początku swego istnienia Kościół wyrażał i przekazywał swoją wiarę w krótkich i zobowiązujących dla swoich wyznawców formułach. Były to wyznania wiary. Niezwykłym wprost szacunkiem otaczano w początkach chrześcijaństwa Apostolskie wyznanie wiary. Nazywano je symbolem wiary, ponieważ miało być znakiem rozpoznawczym dla chrześcijan. Z tego też powodu trzymano je w tajemnicy przed poganami, nie wolno go było zapisywać, miało być ono wypisane w sercu każdego chrześcijanina.