- Szczegóły
- x. Andrzej
- Kategoria: Katechezy
- Odsłony: 120
Nadzieja silniejsza niż lęk
Czcigodni Bracia w kapłaństwie,
Osoby życia konsekrowanego,
Drodzy Bracia i Siostry,
Każda niedziela Chrystusa Dobrego Pasterza przypomina nam o wielkiej miłości Pana Jezusa do każdego z nas. Ta miłość głoszona jest nam wszystkim za pośrednictwem kapłanów i osób życia konsekrowanego. Za nich wszystkich dzisiaj szczególnie się modlimy i prosimy o nowe powołania kapłańskie i zakonne. To jest intencja, która zawsze przyświecała modlącemu się Kościołowi – prosić o dobrych pasterzy i wspierać modlitwami tych, którzy wybrali drogę powołania.
Miłość Chrystusa Dobrego Pasterza daje nam nadzieję do pokonywania wszystkich trudności i lęków. Towarzyszą one nam nieustannie, niezależnie od wieku i czasu. Jeszcze nie tak dawno przeżywaliśmy radosną tajemnicę Zmartwychwstania Chrystusa. W niedzielny wielkanocny poranek nasze świątynie rozbrzmiewały radosnym Alleluja, a dzielenie się poświęconym jajkiem podczas wielkanocnego śniadania dawało nam poczucie bliskości i wspólnoty. To radosne doświadczenie wiary zostało bardzo szybko poddane próbie, kiedy w poniedziałkowe przedpołudnie przyszło nam zmierzyć się z bolesną wiadomością o odejściu do Domu Ojca papieża Franciszka. Przeżywamy jednak do trudne doświadczenie w wierze i w nadziei życia wiecznego w niebie. To jest nasza nadzieja silniejsza niż wszelki lęk. Chrystus zmartwychwstał i żyje. Otrzymujemy dar zbawienia w niebie. Tę prawdę i nadzieję głoszą nam kapłani i za to im dziękujemy.
Czytaj więcej: List Biskupa Łowickiego na Niedzielę Chrystusa Dobrego Pasterza AD 2025
- Szczegóły
- x. Andrzej
- Kategoria: Katechezy
- Odsłony: 161
- Człowiekowi wszystkich czasów towarzyszyło zawsze pragnienie zbudowania lepszego świata. Tęsknota za życiem w pokoju, sprawiedliwości i dobrobycie zakodowana jest głęboko w ludzkiej naturze. Do tej tęsknoty nawiązywały w ciągu dziejów ludzkości różne ideologie, które obiecywały przekształcić z biegiem czasu świat w rzeczywistość lepszą i szczęśliwszą. Czy zrealizowanie takiej rzeczywistości jest możliwe tu, na ziemi? Czy ten świat będzie zawsze istniał? Co nas czeka?
- Katechizm Kościoła Katolickiego uczy: Po sądzie ostatecznym - sprawiedliwi, uwielbieni w ciele i duszy, będą królować na zawsze z Chrystusem, a sam wszechświat będzie odnowiony. (…) To tajemnicze odnowienie, które przekształci ludzkość i świat, Pismo Święte nazywa „nowym niebem i nową ziemią” (2 P 3, 13). Będzie to ostateczna realizacja zamys
- Szczegóły
- x. Andrzej
- Kategoria: Katechezy
- Odsłony: 104
- Od wieków ludzie zadają sobie pytanie, czy i kiedy nastąpi koniec świata. Wielokrotnie już wskazywano konkretne daty tego wydarzenia. Żadne jednak z tych przewidywań dotychczas się nie spełniło i spełnić się nie może, gdyż oparte są one na fałszywych ludzkich przesłankach i wymysłach.
- Z końcem świata nierozłącznie związane jest dla ludzi wierzących powtórne przyjście Chrystusa w widzialnej postaci na ziemię. Powtórne przyjście Chrystusa na ziemię nazywa się paruzją. Słowo to wywodzi się z języka greckiego (gr. parousia) i dosłownie oznacza obecność, przyjście, przybycie. Jest to termin, którym często posługuje się św. Paweł (por. 1 Tes 2,19; 3,13; 4,15; 2 Tes 2,1.8; 1 Kor 15,23). Oprócz rzeczownika paruzja używa on wyrażeń bliskich znaczeniowo, takich jak: objawienie się, ukazanie się (por. 2 Tes 2,8), dzień Pana (por. 1 Tes 5,2; 2 Tes 1,10; 2,2), „będziemy z Panem” (1 Tes 4,17), „nasze zgromadzenie się wokół Niego” (2 Tes 2,1). Odwołując się zatem do bogactwa określeń zawartych w Piśmie Świętym możemy odkryć pełny sens terminu paruzja. Oznacza on przyjście Chrystusa, określone jako objawienie się lub ukazanie oraz zjednoczenie z Nim ludzi.
- Szczegóły
- x. Andrzej
- Kategoria: Katechezy
- Odsłony: 90
- „Piekłem XX wieku” nazywano tragiczne doświadczenia milionów ludzi w obozach koncentracyjnych i gułagach, stworzonych przez systemy, które zdecydowanie odrzuciły wiarę w Boga. Czasami mówimy, że „człowiek człowiekowi gotuje piekło na ziemi”. „Piekłem” stają się cierpienia ludzi doświadczających przemocy czy dotkniętych uzależnieniami. Te przenośnie pozwalają zrozumieć, czym jest piekło, czyli życie, z którego na zawsze zostaje wykluczony Pan Bóg; życie, pozbawione miłości; życie, w którym dominującą rolę odgrywa nienawiść.
- „Nie możemy być zjednoczeni z Bogiem – naucza Kościół – jeśli nie wybieramy w sposób dobrowolny Jego miłości. Nie możemy jednak kochać Boga, jeśli grzeszymy ciężko przeciw Niemu, przeciw naszemu bliźniemu lub przeciw nam samym (...). Nasz Pan ostrzega nas, że zostaniemy od Niego oddzieleni, jeśli nie wyjdziemy naprzeciw ważnym potrzebom ubogich i maluczkich, którzy są Jego braćmi. Umrzeć w grzechu śmiertelnym, nie żałując za niego i nie przyjmując miłosiernej miłości Boga, oznacza pozostać z wolnego wyboru na zawsze oddzielonym od Niego. Ten stan ostatecznego samowykluczenia z jedności z Bogiem i świętymi określa się słowem «piekło»” (KKK1033). „Dusze tych, którzy umierają w stanie grzechu śmiertelnego, bezpośrednio po śmierci idą do piekła, gdzie cierpią męki, «ogień wieczny»” (KKK1035). „Zasadnicza kara piekła polega na wiecznym oddzieleniu od Boga; wyłącznie w Bogu człowiek może mieć życie i szczęście, dla których został stworzony i których pragnie” (KKK1035).