- Szczegóły
- x. Andrzej
- Kategoria: Katechezy
- Odsłony: 268
- W księgach Nowego Testamentu nie znajdujemy wiadomości o ostatnich chwilach życia Maryi, Matki Jezusa. Nie wiemy więc, jak kiedy i gdzie zakończyło się jej ziemskie życie: czy była to taka sama śmierć, jakiej podlega każdy człowiek, a po niej nastąpiło wskrzeszenie i zabranie do chwały niebieskiej, czy też Maryja z ciałem i duszą została przeniesiona do nieba z pominięciem śmierci. Jaka jest nauka Kościoła o przejściu Maryi z tego świata do domu Ojca w niebie?
- W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy: „Niepokalana Dziewica zachowana jako wolna od wszelkiej skazy pierworodnej winy, dopełniwszy biegu ziemskiego życia, z ciałem i duszą została wzięta do niebieskiej chwały i wywyższona przez Pana jako Królowa wszystkiego, aby bardziej upodobnić się do swego Syna, Pana panujących oraz Zwycięzcy grzechu i śmierci” (KKK 966). Przytoczone słowa pochodzą z bulli Munificentissimus Deus papieża Piusa XII, który 1 listopada 1950 r. ogłosił dogmat o Wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny jako prawdę objawioną przez Boga. Dogmatu o Wniebowzięciu Matki Bożej nie należy mylić z prawdą o Wniebowstąpieniu Chrystusa. Maryja – jak podkreśla Pius XII – została wzięta do nieba przez Boga, Chrystus zaś jako Bóg wstąpił do nieba własną mocą.
- Szczegóły
- x. Andrzej
- Kategoria: Katechezy
- Odsłony: 161
-
- Konsekrację można najprościej określić jako szczególne poświęcenie, a nawet oddanie na wyłączną własność Bogu jakiejś rzeczy lub osoby. W tym znaczeniu mówimy np. o konsekracji kościoła, ołtarza, ale też o konsekracji biskupiej lub zakonnej.
- Życie, jakie niektórzy wierni podejmują przez publiczne i uznane przez Kościół ślubowanie rad ewangelicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, nazywamy życiem konsekrowanym (por. KKK 944). Przez realizację tych ślubów osoby konsekrowane pragną pełniej naśladować Chrystusa i oddać się Jemu „niepodzielnym sercem” (por. 1 Kor 7,34). W adhortacji apostolskiej „Vita consecrata” Jan Paweł II napisał: „życie konsekrowane [zakłada] istnienie odrębnego powołania oraz szczególnej formy konsekracji, która przygotowuje do specjalnej misji. (...) Osoby konsekrowane, które obierają drogę rad ewangelicznych, otrzymują nową i specjalną konsekrację, która (...) zobowiązuje je do naśladowania – przez praktykę celibatu, ubóstwa i posłuszeństwa – tej formy życia, jaką sam Jezus przyjął i dał za wzór uczniom” (nr 31).
- Szczegóły
- x. Andrzej
- Kategoria: Katechezy
- Odsłony: 147
- Każdy człowiek jest członkiem jakiejś wspólnoty: rodzinnej, zawodowej, narodowej, czy innej. Świadomość tej przynależności pozwala mu odkryć własne miejsce w każdej z tych wspólnot i związane z nim zadania i cele, oraz dzieloną z innymi odpowiedzialność. Podobnie każdy człowiek ochrzczony jest członkiem wspólnoty ludzi wierzących, czyli Kościoła i może w nim odnaleźć swoje miejsce i określone funkcje do spełnienia. Nie wszyscy zdają sobie jednak z tego sprawę. Wielu ludzi utożsamia Kościół tylko z duchownymi i osobami zakonnymi. W tak rozumianym Kościele trudno znaleźć miejsce dla świeckich.
- Tymczasem, tak jak przychodząc na świat w rodzinie każdy człowiek staje się jej pełnoprawnym członkiem, tak rodząc się duchowo poprzez sakrament chrztu człowiek staje się pełnoprawnym członkiem wspólnoty Kościoła. Jak naucza Katechizm, świeccy, czyli ci, którzy nie należą do stanów kapłańskiego i zakonnego, poprzez chrzest zostają wcieleni w Chrystusa (por. KKK 879).
Trzeba podkreślić, że z racji odrodzenia w Chrystusie wszyscy wierni, a zatem stan duchowny, osoby konsekrowane i wierni świeccy, są równi co do godności i działania (por. KKK 872). Jak pisze św. Paweł w Liście do Koryntian, „wszyscyśmy bowiem w jednym Duchu zostali ochrzczeni (aby stanowić) jedno Ciało...” (1 Kor 12,13). Istnieje jednak zróżnicowanie co do funkcji i powołania wiernych.
- Szczegóły
- x. Andrzej
- Kategoria: Katechezy
- Odsłony: 189
- Słyszeliśmy być może w czasie rozmów stwierdzenie: „wierzę w Boga, ale nie wierzę w księży” lub pytania: „Po co mi pośrednik w kontakcie z Panem Bogiem? Czy muszę spowiadać się przed księdzem?”. Mimo, że osoby przejawiające takie wątpliwości są często członkami Kościoła, kwestionują sens posługi, wypływającej z sakramentu kapłaństwa. Czy jednak Kościół mógłby prawidłowo spełniać swoją misję jedynie w oparciu o powszechne kapłaństwo, w którym uczestniczą wszyscy wierni?
- Spośród uczestników kapłaństwa powszechnego sam Bóg wybiera i powołuje niektórych do kapłaństwa służebnego. Jest ono odmienne od kapłaństwa wspólnego. Z ustanowienia bowiem Chrystusa przez włożenie rąk w sakramencie święceń kapłani są w sposób szczególny włączeni do posługi Ludowi Bożemu. Mówi o tym autor Listu do Hebrajczyków w słowach: „Każdy bowiem arcykapłan z ludzi brany, dla ludzi bywa ustanawiany w sprawach odnoszących się do Boga, aby składał dary i ofiary za grzechy” (Hbr 5,1).